محو شدن كار خیر از دیوان اعمال

در اخبار آمده كه روزى عیسى علیه‏السلام با جمعى از حواریان به راهى مى‏گذشت ، ناگاه گناه‏كارى و تباه روزگارى كه در آن عصر به فسق و فجور معروف و مشهور بود ایشان را بدید ، آتش حسرت در سینه‏اش افروخته گشت ، آب ندامت از دیده‏اش روان شد ، از صفاى وقت عیسى علیه‏السلامو مصاحبان او بر اندیشید ، تیرگى روزگار و تاریكى حال خود را معاینه دید ، آه جگرسوز از دل پر خون بركشید و با زبان حال گفت :
*
یا رب كه منم دست تهى چشم پر آب
نامه سیه و عمر تبه ، كار خراب
از روى كرم به فضل خویشم دریاب
*
جان خسته و دل سوخته و سینه كباب
از روى كرم به فضل خویشم دریاب
پس با خود اندیشه كرد كه هر چند در همه عمر قدمى به خیر برنداشته‏ام و با این آلودگى قابلیت همراهى پاكان ندارم ، اما چون این قوم دوستان خدایند ، اگر به موافقت ایشان دو سه گامى بروم ضایع نخواهد بود ، پس خود را سگ اصحاب ساخت و بر پى آن جوانمردان فریادكنان مى‏رفت ، یكى از اصحاب باز نگریست و آن شخص را كه به نابكارى و بدكارى شهره شهر و دهر بود دید كه بر عقب ایشان مى‏آید گفت : یا روح اللّه ! اى جان پاك ! این مرده دل بى‏باك را چه لایق همراهى ماست و بودن این پلید ناپاك در عقب ما در كدام طریق رواست ؟ اى عیسى ! او را بران تا از قفاى ما بازگردد كه مبادا شومى گناهان او در ما رسد . عیسى علیه‏السلاممتأمل شد تا به آن شخص چه گوید و به چه نوع عذر او را خواهد كه ناگاه وحى الهى در رسید كه : یا روح اللّه ! یار با عُجب و پندار خود را بگوى تا كار از سر گیرد كه هر عمل خیرى كه تا امروز از او صادر شده بود به یك نظر حقارت كه بدان مفلس بدكار كرد ، مجموع را از دیوان او محو كردیم .

سه شنبه 27 دی 1390 - 7:20:48 PM